Mari Angeles en Mes Que Gossos
Het nieuwe asiel!
Nu de vergunningen rond zijn mogen wij jullie eindelijk het nieuwe asiel laten zien!
Het verhaal wat hieraan voorafging in het kort:
Mari is jaren geleden begonnen met het opvangen van zwerfhonden op een klein stukje land met een schuurtje erop.
Dit was echt klein van opzet. De zieke honden en pups waren bij haar thuis.
Mari had toen ook nog “gewoon” een baan.
Op een gegeven moment moest zij met haar honden een ander onderkomen zoeken.
Er was geen vergunning voor het opvangen van honden en een buurman (die overigens heel ver weg woonde) had geklaagd dat hij overlast had van de honden. Of dit echt zo was zijn we nooit achter gekomen.
Mari kon toen kennels huren van iemand die wel alle benodigde vergunningen had. Het was op dat moment de enige mogelijkheid om haar honden veilig te stellen, echter de huur was hoog, maar zij kon niet anders.
Al haar spaargeld wat zij op dat moment had is opgegaan aan de huur van de kennels en de verzorging van de honden, later kwamen daar gelukkig de donaties van jullie allemaal bij, anders had zij het echt niet gered en zou ze ook nu haar dieren niet kunnen verzorgen.
Het aantal honden nam in die tijd ook toe, de toestroom van gevonden en gewonde honden nam snel toe. Ook omdat mensen op hoogte waren van de opvang van Mari werd/wordt zij vaak gebeld om hulp. Mari kreeg meer dan een fulltimebaan aan het verzorgen van de honden.
Een aantal jaren geleden heeft zij iemand leren kennen die ook erg begaan was met het werk van Mari. Toen zij een erfenis kreeg van haar vader heeft zij Mari’s stichting een bedrag geschonken om een nieuw eigen onderkomen voor de honden te bouwen. Alles is toen in werking gezet en er is een stuk grond aangekocht en een architect heeft een tekening gemaakt. Om legaal een asiel te bouwen was de architect een vereiste. Mari, haar man en zoon wilden met eigen handen het asiel bouwen. Dit natuurlijk om hoge arbeidskosten te besparen en binnen het budget te blijven. De bouw werd daarmee ook hun eigen levenswerk.
Alleen werd er af en toe een kraan gehuurd om de zware dingen op hun plaats te krijgen.
Echter had de architect een paar ‘rekenfouten’ gemaakt waardoor de kennels bijna niet afgebouwdkonden worden.
Nicole Werner heeft toen aangeboden om de bouw van de daken van de kennels te betalen, waardoor de bouw weer verder kon. Ook toen de bouw van de daken veel duurder uitviel dan in eerste instantie gedacht heeft zij woord gehouden en een aanneembedrijf (laten) sturen.
Wij zijn haar hier heel dankbaar voor. De bouw van het asiel ging ook haast krijgen omdat de eigenaar van de kennels erg moeilijk ging doen en dreigde Mari en haar honden op straat te zetten.
Er is met man en macht gewerkt aan de bouw, dit terwijl het verzorgen van de honden natuurlijk ook gewoon doorging. Na de eerste inspectie moesten er nog een aantal dingen aangepast worden, dat is gebeurd en de honden mochten naar hun nieuwe “huis”.
Dit asiel is zoveel fijner voor de honden. Ruimere kennels en een grote weide waar ze lekker mogen rennen.
Mari en haar man wonen in een caravan op het terrein om zo dag en nacht op de honden te kunnen letten.
Zij geven niet om luxe, alleen de honden tellen.
Het fundament staat nu waardoor de honden een fijner leven hebben, maar geld te kort blijft
als een zwaard boven Mari’s hoofd hangen. De verzorging van de honden, eten, dierenartskosten
maar ook andere dingen waar je niet snel aan denkt zoals voerbakken, schoonmaakmiddelen
ontvlooiingsmiddelen, wormenkuren en dergelijke kosten bergen met geld.
Wij zijn al onze donateurs maar ook eenieder die zich inzet voor de stichting zeer dankbaar want anders
zou ze het niet redden. Nogmaals iedereen bedankt en wij hopen dat wij op jullie steun mogen blijven rekenen,
want alleen dan kan Mari dit prachtige, dankbare werk voortzetten.
Nu de vergunningen rond zijn mogen wij jullie eindelijk het nieuwe asiel laten zien!
Het verhaal wat hieraan voorafging in het kort:
Mari is jaren geleden begonnen met het opvangen van zwerfhonden op een klein stukje land met een schuurtje erop.
Dit was echt klein van opzet. De zieke honden en pups waren bij haar thuis.
Mari had toen ook nog “gewoon” een baan.
Op een gegeven moment moest zij met haar honden een ander onderkomen zoeken.
Er was geen vergunning voor het opvangen van honden en een buurman (die overigens heel ver weg woonde) had geklaagd dat hij overlast had van de honden. Of dit echt zo was zijn we nooit achter gekomen.
Mari kon toen kennels huren van iemand die wel alle benodigde vergunningen had. Het was op dat moment de enige mogelijkheid om haar honden veilig te stellen, echter de huur was hoog, maar zij kon niet anders.
Al haar spaargeld wat zij op dat moment had is opgegaan aan de huur van de kennels en de verzorging van de honden, later kwamen daar gelukkig de donaties van jullie allemaal bij, anders had zij het echt niet gered en zou ze ook nu haar dieren niet kunnen verzorgen.
Het aantal honden nam in die tijd ook toe, de toestroom van gevonden en gewonde honden nam snel toe. Ook omdat mensen op hoogte waren van de opvang van Mari werd/wordt zij vaak gebeld om hulp. Mari kreeg meer dan een fulltimebaan aan het verzorgen van de honden.
Een aantal jaren geleden heeft zij iemand leren kennen die ook erg begaan was met het werk van Mari. Toen zij een erfenis kreeg van haar vader heeft zij Mari’s stichting een bedrag geschonken om een nieuw eigen onderkomen voor de honden te bouwen. Alles is toen in werking gezet en er is een stuk grond aangekocht en een architect heeft een tekening gemaakt. Om legaal een asiel te bouwen was de architect een vereiste. Mari, haar man en zoon wilden met eigen handen het asiel bouwen. Dit natuurlijk om hoge arbeidskosten te besparen en binnen het budget te blijven. De bouw werd daarmee ook hun eigen levenswerk.
Alleen werd er af en toe een kraan gehuurd om de zware dingen op hun plaats te krijgen.
Echter had de architect een paar ‘rekenfouten’ gemaakt waardoor de kennels bijna niet afgebouwdkonden worden.
Nicole Werner heeft toen aangeboden om de bouw van de daken van de kennels te betalen, waardoor de bouw weer verder kon. Ook toen de bouw van de daken veel duurder uitviel dan in eerste instantie gedacht heeft zij woord gehouden en een aanneembedrijf (laten) sturen.
Wij zijn haar hier heel dankbaar voor. De bouw van het asiel ging ook haast krijgen omdat de eigenaar van de kennels erg moeilijk ging doen en dreigde Mari en haar honden op straat te zetten.
Er is met man en macht gewerkt aan de bouw, dit terwijl het verzorgen van de honden natuurlijk ook gewoon doorging. Na de eerste inspectie moesten er nog een aantal dingen aangepast worden, dat is gebeurd en de honden mochten naar hun nieuwe “huis”.
Dit asiel is zoveel fijner voor de honden. Ruimere kennels en een grote weide waar ze lekker mogen rennen.
Mari en haar man wonen in een caravan op het terrein om zo dag en nacht op de honden te kunnen letten.
Zij geven niet om luxe, alleen de honden tellen.
Het fundament staat nu waardoor de honden een fijner leven hebben, maar geld te kort blijft
als een zwaard boven Mari’s hoofd hangen. De verzorging van de honden, eten, dierenartskosten
maar ook andere dingen waar je niet snel aan denkt zoals voerbakken, schoonmaakmiddelen
ontvlooiingsmiddelen, wormenkuren en dergelijke kosten bergen met geld.
Wij zijn al onze donateurs maar ook eenieder die zich inzet voor de stichting zeer dankbaar want anders
zou ze het niet redden. Nogmaals iedereen bedankt en wij hopen dat wij op jullie steun mogen blijven rekenen,
want alleen dan kan Mari dit prachtige, dankbare werk voortzetten.
|
|
|
|
|
|
