Afgelopen woensdag en donderdag ben ik met Sandra van Irespectanimals naar Mari en haar familie in Valencia geweest.
Wat een ervaring.... met eigen ogen zien wat Mari, Quique (haar man), haar ouders, Susan en een enkele vrijwilliger allemaal voor de hondjes doen. Je kunt je er bijna geen voorstelling van maken hoe deze mensen alles opzij zetten om hondjes te redden en ze te proberen te voorzien van alle zorg die zij nodig hebben. Niets is hun teveel, wat heb ik een bewondering voor deze mensen. Geen dag is ook te plannen voor hun. Neem bijvoorbeeld afgelopen donderdag. Mari was speciaal vroeg begonnen met schoonmaken in de refugio, zodat we 's middags nog wat andere dingen konden doen.
Helaas hadden wij wat vervoersproblemen, waardoor wij niet op tijd in de refugio konden zijn om haar te helpen. Na wat foto's en filmpjes te hebben gemaakt stonden wij voor de refugio nog wat te praten.
Er liep een klein hondje bij ons, wat met een vrijwillgster meegenomen zou worden om een tijdje in opvang te gaan. Plotseling begon het hondje te braken en allemaal bloed te poepen en kort daarna zakte zij zo door haar pootjes heen. Mari greep direct het hondje, sprong met de vrijwilligster in de auto om naar de dierenarts te racen. Bleek dat het hondje vergiftigd was. Hoe dit heeft kunnen gebeuren, wordt nog grondig uitgezocht. Het kan niet in de refugio zijn gebeurd, dus er moet is op het terrein ervoor gelegen hebben. Het hondje verblijft nog in de kliniek en wij hopen met heel ons hart dat dit hondje het gaat halen. Al met al was het inmiddels half 8 's avonds geworden. Mari moest toen nog terug naar de refugio waar er een hond opgehaald moest worden (Ezra, die vrijdag met ons mee naar
Nederland zou vliegen) om door de dierenarts gezien te worden voor haar gezondheidsverklaring.
Inmiddels was Susan ook onderweg (zij moet anderhalf uur rijden om bij Mari te komen) om ons te zien en gezellig met elkaar te eten.
Zij is toen Mari en Ezra op gaan halen bij de dierenarts en inmiddels was het half 10 geworden voordat Mari en Susan thuis waren. Ezra is de nacht bij Mari in huis gebleven. Mari heeft toen nog wat te eten gemaakt en hebben we nog even gezellig met elkaar gegeten. Toen was het al snel 12 uur. Susan heeft ons weer naar huis gebracht, wat een half uur verder was, dus zij moest toen nog 2 uur terug naar huis rijden. En deze dag is geen uitzondering, er gebeurd altijd wel wat, waardoor Mari weer heel laat thuis is en daar nog voor de honden moet zorgen zodat zij elke dag pas laat haar bed op kan zoeken. Vrijdagmorgen moest zij weer vroeg in de Refugio zijn om de hondjes op te halen die met ons mee
terug zouden vliegen naar Nederland.
Wat ben ik blij dat wij met deze lieve familie in contact zijn gekomen. Zij verdienen onze steun zo en ik hoop dat wij mede met onze donateurs haar kunnen blijven ondersteunen. Iedere cent wordt meer
dan goed besteedt.
En dan wil ik Sandra bedanken voor de 2 ontzettend gezellige dagen (want gelachen hebben wij natuurlijk ook). Ook heel veel bewondering voor haar, zij doet zo ontzettend haar best om voor de hondjes van Mari een warm mandje in Nederland te zoeken. En natuurlijk ook de opvanggezinnen die de
hondjes op deze manier meer kans op adoptie geven. Voor het einde van dit jaar heeft Sandra zo'n 100 honden in Nederland een warm mandje bezorgd, echt SUPER !!!
Het waren 2 zeer emotionele dagen die ik niet zal vergeten.
Wat een ervaring.... met eigen ogen zien wat Mari, Quique (haar man), haar ouders, Susan en een enkele vrijwilliger allemaal voor de hondjes doen. Je kunt je er bijna geen voorstelling van maken hoe deze mensen alles opzij zetten om hondjes te redden en ze te proberen te voorzien van alle zorg die zij nodig hebben. Niets is hun teveel, wat heb ik een bewondering voor deze mensen. Geen dag is ook te plannen voor hun. Neem bijvoorbeeld afgelopen donderdag. Mari was speciaal vroeg begonnen met schoonmaken in de refugio, zodat we 's middags nog wat andere dingen konden doen.
Helaas hadden wij wat vervoersproblemen, waardoor wij niet op tijd in de refugio konden zijn om haar te helpen. Na wat foto's en filmpjes te hebben gemaakt stonden wij voor de refugio nog wat te praten.
Er liep een klein hondje bij ons, wat met een vrijwillgster meegenomen zou worden om een tijdje in opvang te gaan. Plotseling begon het hondje te braken en allemaal bloed te poepen en kort daarna zakte zij zo door haar pootjes heen. Mari greep direct het hondje, sprong met de vrijwilligster in de auto om naar de dierenarts te racen. Bleek dat het hondje vergiftigd was. Hoe dit heeft kunnen gebeuren, wordt nog grondig uitgezocht. Het kan niet in de refugio zijn gebeurd, dus er moet is op het terrein ervoor gelegen hebben. Het hondje verblijft nog in de kliniek en wij hopen met heel ons hart dat dit hondje het gaat halen. Al met al was het inmiddels half 8 's avonds geworden. Mari moest toen nog terug naar de refugio waar er een hond opgehaald moest worden (Ezra, die vrijdag met ons mee naar
Nederland zou vliegen) om door de dierenarts gezien te worden voor haar gezondheidsverklaring.
Inmiddels was Susan ook onderweg (zij moet anderhalf uur rijden om bij Mari te komen) om ons te zien en gezellig met elkaar te eten.
Zij is toen Mari en Ezra op gaan halen bij de dierenarts en inmiddels was het half 10 geworden voordat Mari en Susan thuis waren. Ezra is de nacht bij Mari in huis gebleven. Mari heeft toen nog wat te eten gemaakt en hebben we nog even gezellig met elkaar gegeten. Toen was het al snel 12 uur. Susan heeft ons weer naar huis gebracht, wat een half uur verder was, dus zij moest toen nog 2 uur terug naar huis rijden. En deze dag is geen uitzondering, er gebeurd altijd wel wat, waardoor Mari weer heel laat thuis is en daar nog voor de honden moet zorgen zodat zij elke dag pas laat haar bed op kan zoeken. Vrijdagmorgen moest zij weer vroeg in de Refugio zijn om de hondjes op te halen die met ons mee
terug zouden vliegen naar Nederland.
Wat ben ik blij dat wij met deze lieve familie in contact zijn gekomen. Zij verdienen onze steun zo en ik hoop dat wij mede met onze donateurs haar kunnen blijven ondersteunen. Iedere cent wordt meer
dan goed besteedt.
En dan wil ik Sandra bedanken voor de 2 ontzettend gezellige dagen (want gelachen hebben wij natuurlijk ook). Ook heel veel bewondering voor haar, zij doet zo ontzettend haar best om voor de hondjes van Mari een warm mandje in Nederland te zoeken. En natuurlijk ook de opvanggezinnen die de
hondjes op deze manier meer kans op adoptie geven. Voor het einde van dit jaar heeft Sandra zo'n 100 honden in Nederland een warm mandje bezorgd, echt SUPER !!!
Het waren 2 zeer emotionele dagen die ik niet zal vergeten.
