Hallo,
Deze keer een stukje over de Ezelopvang Aide-Aux-Anes gezien vanuit de andere kant.
Het gaat over de ezel Safran die z'n maatje moest missen omdat die herplaatst was.
Dus was de keus om de volgende Ezel die in aanmerking kwam voor herplaatsing niet zo
moeilijk. Het werd Safran. Op vrijdag 11 januari gingen Walter en ik op pad. Het was lekker weer,
sluimerig zonnetje, maar ook verradelijk. Ingepakt in dikke winterkleren op weg naar
Saint-Nicolas-des-Briefs, een dik uur rijden vanuit Gipcy. Maar oh la, achter de autoruit met de zon
in je gezicht, je raadt het al. Geeuwen en dan lekker wegzakken. Kun je doen als je niet hoeft te rijden.
Walter zei: de nieuwe eigenaar heeft nog gebeld vanmorgen dat we misschien de laatste 100 meter
moeten lopen omdat er sneeuw ligt. Nou, ik lachen. Dat kon dus echt niet. Maar ja, we moesten wel naar 1000 meter hoogte. Maar alles liep op rolletjes , mooie streek , nog veel groen en nog steeds mooi weer.
Hmmm, 700 meter, een beetje mist en lichte regen. Het zal toch niet? Maar ja hoor, de eerste
bandensporen dienden zich aan in de sneeuw. Gaat het nog Walter? vroeg ik. Ja man, eitje. Nou met een zware aanhanger met Ezel moest de Nissan er zwaar aan trekken. En de Belgische dame van de TomTom
maar aanwijzingen geven. Uiteindelijk zijn we er toch gekomen, tot het tuinhek, dus dat viel mee.
Mirjam en Edmond verwelkomde ons heel hartelijk. Drie honden vlogen ons om de hals en toen was er koffie. Mirjam en Edmond hadden al een Ezelin, Maya, die zich heel alleen voelde. Nou maar kijken hoe het zou lopen tussen die twee. Vanaf het eerste moment liep het als een speer. Na allemaal paperassen
ingevuld te hebben, nog eens koffie met appelgebak. De twee zijn inmiddels aan elkaar gehecht en hebben veel plezier. Wij weer terug, verkeerde weg, omrijden enz. enz. Het was een leuke Ezeldag,
van de zon in de sneeuw en vanuit de sneeuw weer de zon in richting Gipcy.
Groetjes Henri Maas.
